Door: Miranda Kalksma
Wat maakt het leven de moeite waard? Of te wel wat geeft jouw leven zin. Dat is niet zo eenvoudig te omschrijven. Op dit moment wonen er ongeveer 17.493.185 miljoen mensen in Nederland. Bijna 17,5 miljoen verschillende karakters en meningen. Daar is geen richtlijn voor te schrijven. Wat voor de één belangrijk is, is voor de ander totaal niet interessant. Wat wel voor bijna iedereen geldt is dat zin aan het leven voortkomt uit dingen ondernemen. Met andere woorden het komt ons niet aanwaaien. Met ondernemen hoeft het ook niet te gaan om vergaande activiteiten gesprekken met anderen kan al iets zijn waardoor je aan het denken gezet wordt en misschien zelfs in actie komt. Bij zingeving gaat het niet alleen om gedachten over ons leven, de stip op de horizon, de vragen: leef ik het leven wat ik wil? Of haal ik alles uit het leven wat ik kan.
Bij zingeving speelt onze gezondheid ook een rol. Hoe is onze gezondheid? In hoeverre heeft dat effect op mijn vrijheid, manier van leven of op mijn activiteiten? Ook de invloed van buitenaf is daarbij belangrijk. Heel actueel is Corona. Een virus dat ons hele leven en de hele wereld op zijn kop heeft gezet. Beperkingen in vrijheid, in ons doen en laten. Eenvoudige handelingen, zoals handen geven, knuffelen, bij elkaar komen, waren opeens taboe. In het begin heerste de angst van het virus, later heerste vooral de irritatie. Deze irritatie en soms zelfs agressie vond je trouwens vooral terug in de media.
Je zou kunnen zeggen dat onze verbondenheid werd aangetast. De behoefte aan verbondenheid werd beperkt. En toch hebben we met elkaar veel meer aanpassingsvermogen laten zien dan we waarschijnlijk hadden gedacht. De vaste structuur waar we ons in bevonden was gelukkig niet zo strak. We vonden allerlei alternatieve om met elkaar te spreken online, achter glas, via telefoon. We waren creatief in elkaar ondersteunen en er werden allerlei initiatieven bedacht en uitgevoerd.
Ondertussen zijn we zoveel mogelijk thuis aan het werk, vaste structuur zoals we kenden moesten we loslaten. We waren allemaal op onze eigen bubbel aangewezen. En juist dit alles kan je ook aan het denken zetten. Wat als het straks weer normaal wordt? Hoe wil ik dan mijn leven gaan leiden? Ga ik weer terug in de oude hectiek, of is de nieuwe situatie beter om mijn leven te leiden zoals ik het wil?
Velen van ons hebben geklaagd over alles wat ons werd ‘ontnomen’, maar is dat over de hele linie echt zo? Natuurlijk hebben we verdriet en verlies gehad, maar hebben we ook niet iets onverwachts ervoor terug gekregen? Een ander in zicht op het leven?